Heb je dat ook wel eens?
Dat je zomaar vanuit het niets ineens heel erg aan iets begint te twijfelen?
Mij overkwam het op een avond dat me werd aangegeven dat ik iets mocht gaan schrijven.
Met pen en papier zat ik klaar en toen gebeurde het ineens…….
Er drong iets door een kiertje in mijn ontspannen gedachten en het kreeg de overhand.
Kan ik dit wel? Is het wel zuiver? Verzin ik het niet? Wie ben jij om te schrijven? etc. etc.
Het wilde niet stoppen.
Toch voelde ik dat dit de bedoeling was.
Om mijn gedachten weer te kunnen ontspannen, begon ik op het papier zomaar te krassen.
Van een rustig tempo ging het ineens in volle vaart.
Ik had niets in te brengen.
Plotseling stopte het en toen ik keek wat er gekrast was, zag ik een doosje waaruit een lange spiraal kwam met boven aan een grijnzend gezicht met spottende ogen.
Vol verbazing keek ik er naar: Een duveltje uit een doosje? Wat betekent dit?
Toen hoorde ik: “TWIJFEL!” en……. ik begon te schrijven:
Twijfel
Als een duveltje uit een doosje
kwam hij weer eens te voorschijn.
Het mannetje van de twijfel,
een brede grijns op zijn gezicht.
Is het gelukt, waar sta je nou?
Heb ik je nog in mijn macht?
Of heeft mijn geestelijk geplaag
jou toch weer uit je evenwicht gebracht?
Ik hoop het maar, daar leef ik van:
twijfel zaaien bij de mensen.
Ik plaag zo graag, maar ken daarbij
ook zeker wel mijn grenzen.
Een middel om mij te bestrijden?
Wees dan standvastig keer op keer.
Ik laat je met rust, maar schrik niet
als ik het toch steeds weer probeer.
Een beetje twijfel is gezond.
Het houdt je scherp in jouw werk.
Ga je niet onderuit, dan heb je gewonnen
en ben je voor mij te sterk.